Pierwsze starania w kwestii budowy kościoła w Rybniku Paruszowcu poczyniono w 1957 roku, kiedy to, po tzw. „odwilży październikowej”, ks. bp Stanisław Adamski przedstawił taką propozycję przed Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w Katowicach. Czasy jednak nie były sprzyjające i decyzja o realizacji dojrzewała bardzo długo.

 

Dopiero w 1982 roku ówczesny proboszcz Bazyliki św. Antoniego ks. Alojzy Klon mógł oficjalnie wystąpić do władz o zezwolenie na budowę kościoła w Paruszowcu. Wtedy jednak zaczęły mnożyć się trudności z zatwierdzeniem terenu pod przyszłą świątynię.

 

Wreszcie, po pięciu latach starań, ks. bp Damian Zimoń wyznaczył ks. Henryka Groborza na budowniczego kościoła. W tym samym roku rozpoczęło się załatwianie nowej lokalizacji, uzgodnień budowlanych i przygotowanie planów architektonicznych. Prace te trwały dwa lata, a w ich toku projektantem został mgr inż. Marian Skałkowski zaś konstruktorem mgr inż. Marek Skałkowski (obaj z Katowic). Kierownikiem budowy zgodził się być mgr inż. Piotr Mirecki z Rybnika.

 

Rozpoczęto gromadzenie materiałów i maszyn budowlanych, postawiono też magazyny oraz ogrodzono teren.

 

Wreszcie, 30 maja 1989 roku, w dniu liturgicznego wspomnienia bł. Jana Sarkandra, odbyło się uroczyste poświęcenie placu budowy – pierwsze ważne wydarzenie w życiu rodzącej się parafii.

 

Z dniem 1 października 1989 roku,  ks. bp Damian Zimoń erygował tymczasową parafię bł. Jana Sarkandra w Paruszowcu.

 

16 sierpnia tego samego roku Urząd Miasta wydał zgodę na budowę kościoła i rozpoczęcie prac budowlanych. 1 stycznia 1990 roku, biskup ustanowił stałą parafię bł. Jana Sarkandra i nadał jej osobowość prawną. Ks. Henryk Groborz, aby być bliżej samej budowy, przeprowadził się z parafii św. Antoniego na Paruszowiec, do budynku przy ul. Przemysłowej 16, gdzie od roku 1973 funkcjonowały salki katechetyczne, a w niedziele i święta odprawiane były Msze św.

 

Do końca 1989 roku gotowe były fundamenty oraz część ścian dolnej części kościoła, której budowa dokończona została w roku następnym. Wtedy też położono prowizoryczną posadzkę w piwnicach oraz doprowadzono media. I tak, dzięki wspólnym staraniom wielu parafian, w grudniu 1990 roku, w dolnym kościele odbyła się pierwsza Pasterka i Msze św. Bożonarodzeniowe. Warunki jak w betlejemskiej szopce: mróz i szron na ścianach, ale w sercach gorąco. 

 

Z wiosną 1991 roku zaczęły rosnąć mury kościoła, rozpoczęto też przygotowania do różnych etapów betonowania. Ruszyły prace ciesielskie i zbrojarskie. Na początku lipca zabetonowano chóry, a w październiku pierwszą część stropu pod dach kościoła. Niestety dość wczesne nadejście zimy uniemożliwiło wykonanie całości dachu. Począwszy od odpustu, który odbył się 2 czerwca, parafianie gromadzili się już w każdą niedzielę na liturgii w dolnym kościele. Jedynie w tygodniu msze św. odbywały się jeszcze w kaplicy przy ul. Przemysłowej.

 

Rok 1992 przyniósł rozpoczęcie prac przy estakadzie, zaś w 1993 wybudowano parter probostwa. Prace te dokończono w roku następnym, kiedy to również, późną jesienią, rozpoczęło się tynkowanie wnętrza kościoła, a nieco wcześniej wykonano całą instalacje elektryczną.

 

W roku 1995 Ojciec Święty Jan Paweł II wyniósł na ołtarze naszego patrona – św. Jana Sarkandra. Główne uroczystości, w których uczestniczyło wielu parafian, odbyły się 21 maja w Ołomuńcu. Nazajutrz Ojciec Święty gościł w Skoczowie, gdzie w trakcie Mszy św. delegacja miasta Rybnika wręczyła mu dar ołtarza w postaci obrazu wykonanego w emalii przez pracowników Huty „Silesia” przedstawiającego osobę św. Jana Sarkandra z widokiem naszego kościoła w tle.

 

Budowany kościół wzbogacił się w tym roku o okna. Zaś latem księża zamieszkali w prowizorycznych warunkach na probostwie. Rok 1996 wypełniły prace wykończeniowe i to na wielu frontach: we wnętrzu kościoła wprawiono ostatnie okna, rozpoczęto kładzenie posadzki oraz przygotowano podwyższenie pod prezbiterium, na zewnątrz zaś wykonano poręcze przy estakadzie oraz porządkowano teren wokół kościoła.

 

W lipcu 1997 roku Polskę nawiedziła ogromna powódź. To tragiczne wydarzenie nie ominęło też naszej parafii. Woda zalała parter probostwa i dolną część kościoła. Z tego też powodu, nieco szybciej niż planowano, Msze św. zaczęto odprawiać w górnym kościele. Jednocześnie trwały tam prace wykończeniowe. W tym samym roku rozpoczęła się budowa przykościelnej wieży. W sierpniu tego samego roku, parafia przeżywała niecodzienną uroczystość, jaką była Peregrynacja Kopii Obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej. Cała wspólnota długo przygotowywała się na te chwile, które bez wątpienia zapadły w pamięci wielu parafian.

 

Wreszcie w 1998 roku wykonano główne elementy prezbiterium: ambonkę, ołtarz, chrzcielnicę, tabernakulum oraz krzyż. Przy ołtarzu stanęła figura św. Jana Sarkandra – dzieło Stanisława Pietrusy, artysty rzeźbiarza z Katowic. Odbyło się też malowanie kościoła, wstawiono ławki w nawie głównej, zakupiono żyrandole oraz został wykonany ozdobny witraż. Teren wokół kościoła oraz probostwa został uporządkowany i ogrodzony. Zdecydowana większość prac na budowie została wykonana w czynie społecznym przez samych parafian. Fundusze na budowę w 90 % pochodziły z ofiar wiernych powstającej świątyni. Resztę stanowiła pomoc parafii patronackich oraz dobrodziejów, również spoza Rybnika.

 

28 października 1998 roku ksiądz arcybiskup Damian Zimoń dokonał uroczystej konsekracji kościoła pod wezwaniem św. Jana Sarkandra w Paruszowcu. Uczestniczyły w niej liczne delegacje rybnickich parafii, przedstawiciele władz miasta, projektant, konstruktor oraz kierownik budowy, goście, ale przede wszystkim dumni i szczęśliwi w tym dniu parafianie.

 

Po skończonych uroczystościach, ks. proboszcz Henryk Groborz wzruszonym głosem dziękował: wszystkim i za wszystko. Niestety, ten wspaniały kapłan niedługo cieszył się dziełem swojego życia, a parafianie jego obecnością i posługą w nowej świątyni. Odszedł do Domu Pana, po długiej i ciężkiej chorobie, 28 stycznia 2000 roku.

 

W tym samym roku parafię objął ks. Rudolf Gniździa. Pełnił posługę proboszcza do lipca 2022.

 

Aktualnym proboszczem Parafii jest ks. Mariusz Nitka.

​